به بـزم مـاتـم مـا هـم بـیـا گـل زهرا            به جـمع اهل عـزا هـم بیا گـل زهرا

بـه پـیـشـواز تــمـام پـیـاده‌هـا رفـتـی            به پـیـشِ راه گـدا هـم بـیا گـل زهـرا

اگر به موکـبِ احـباب سر زدی، آقا            به هـیـئت رفـقـا هـم بـیـا گـل زهـرا

برای دلخوشیِ اهل روضه، گه گاهی            به الـتـمـاس دعـا هـم بـیا گـل زهـرا

به دور دست، به دیدار نوکری نالان            که مانده از تو جـدا هم بیا گل زهرا

من از تـو هـیچ نـدارم توقـعـی، امـا            بـه دیـدن فــقــرا هـم بـیـا گـل زهـرا

اگر کـمی خـودمانی شدم، ببخـشـیدم            به خـوش خـیالیِ ما هم بیا گل زهرا

بیا که هدیه کـنم روضۀ عـمو عباس            به گـریه بر شهـدا هم بـیا گـل زهرا

قسم به آن قمری که عمود آهن خورد            قـسم به دست جـدا هم بـیا گـل زهرا

به مشک پـارۀ سقـای کـربلا سوگـند            به اشک خـون خدا هم بیا گل زهـرا

عشیره‌اش همه در خیمه بی‌عمو ماندند            به خـیـمۀ اسـرا هـم بـیـا گـل زهــرا

به حقِّ خوردنِ سیلی، ز دست نامحرم            به وقـت هـلهـله‌ها هم بـیا گـل زهـرا